Het fenomeen lag op de grond te kermen en je zag het ongeloof in zijn ogen. Hoe kan mij dit overkomen? En juist tijdens mijn allerlaatste race? Ik was toch onsterfelijk? Terwijl andere landen elkaar in de armen vielen en hun prestaties vierden, werd een rolstoel richting Bolt gerold door een Engels, wat dikkig vrouwtje.
Dit zou de highlight van haar leven zijn. Foto’s waarop ze Usain de catacomben in rolde met de regen van het donkere stadion op de achtergrond zouden aan elke muur van haar huis hangen. Vanaf die dag zouden haar bridge-vriendinnen haar in een ander daglicht zien. Haar man zou zijn seksdrive weer terugvinden. Dat alles schoot door Audrey's hoofd toen ze met de rolstoel richting Bolt snelde.
Maar Bolt bedankte.
Mank liep hij langs rijen camera’s die het op hem gemunt hadden. Bolt maakte nog een gebaartje, zo van: ik ben nog steeds cool, maar verdween in de catacomben van het stadion als een rat die terug in zijn hol schoot.
In de slow-mo zag je nooit precies welk land won. Dat deed er ook niet toe. Bovendien was het een of ander teamevenement waar niemand de winnaars van onthoudt. Nee, de enige in beeld was Bolt. De gezichtsuitdrukking die veranderde op het moment dat zijn hamstring knapte als een elastiekje. Of was het daadwerkelijk kramp?
Zou Bolt te makkelijk over de race hebben gedacht en daarom geblesseerd zijn geraakt? Was hij met andere dingen bezig dan zijn performance, zoals het uitzwaaien van het publiek voordat de race überhaupt begon? In hoeverre beïnvloedt de aandacht van de geest de performance van het lichaam? Had het fenomeen in zijn laatste race toch wat menselijkheid getoond? Niet door geblesseerd te raken, maar door er mentaal niet bij te zijn? Of waren we slechts getuige van een ongeluk?
Bolt wordt over een paar dagen wakker in Jamaica en kan nog even niet van zijn pensioen genieten. Hij moet revalideren. Met alle fysiobehandelingen en trainingen die daarbij horen. Waarom hij moet revalideren als hij stopt? Nou, ik kan me voorstellen dat Usain ook in zijn tweede leven na de sport nog wel eens een rondje wil lopen. Al is het door het bos. En doorgaans is er maar één manier om (succesvol) te revalideren: zo gedegen en professioneel mogelijk. Usain kan nog even niet aan de malibus-jus.
Wat betreft zijn legacy is er vanzelfsprekend geen moer veranderd. Dit ene verplichte team-nummer speelt geen enkele rol van betekenis in de carrière van een individuele sporter, dus daar maakt hij zich geen zorgen over. Waar hij zich het meest zorgen om maakt is hoe hij de komende maanden gladde dansvloeren van exclusieve nachtclubs bedwingt. Op krukken.